Tinder bestaat 10 jaar. Als het over online daten gaat komen de commentaren al snel dat het veel leuker is om je levenspartner te vinden in een kroeg of de supermarkt. Dat klinkt fantastisch en het zou heel romantisch zijn. Maar zo werkt dat meestal niet. Niet iedereen is een kroegtijger en de meeste mensen zijn in een supermarkt bezig met hun dagelijkse gepruts en niet met het zoeken van een nieuwe liefde. Misschien ligt het aan mij maar het is me nog nooit overkomen dat ik tegelijkertijd met een knappe man per ongeluk dezelfde krop sla wilde pakken en dat er fltsflatsboem een vonk oversprong en we nog lang en gelukkig leefden.

Er wordt nog al eens besmuikt gedaan over Tinderen. Zeker in mijn leeftijdscategorie en meestal door mensen met een rotsvast geloof dat hun eigen relatie tot in de eeuwigheid zal duren. Gevalletje onbekend maakt onbemind. Zelf heb ik er na de scheiding nooit moeilijk over gedaan dat ik online aan het daten was. Ik vind mezelf prima gezelschap hoor maar na 33 jaar samen geweest te zijn met mijn jeugdliefde voelde alleen zijn wel erg alleen. 

Nadat mijn huwelijk eindigde wilde ik niet zomaar in een nieuwe relatie stappen. Ik was nieuwsgierig naar Tinder en had al snel fijne gesprekken en een paar dates. De ene date was leuker dan de andere. Het viel mij op dat veel mannen de verwachting hadden dat ik meteen met ze ging zoenen of het bed in zou duiken hoewel ik daar vanaf het begin meteen duidelijk over was geweest dat ik dat niet zou doen. De verhalen van de man die meteen begon te vertellen hoe goed hij in bed was en wat hij wel allemaal met mij zou doen laat ik hier maar even achterwege. Eén van de mannen waar ik contact mee had noemde Tinder het afvoerputje van het online daten. Misschien klopt dat deels maar diamanten worden soms ook per ongeluk door afvoerputjes gespoeld. Het  is de kunst om de diamanten tussen de vieze resten uit te pikken. 

Mijn huidige partner was die diamant. We hadden hele gesprekken op de app. Op onze eerste date waren we zo intens aan het kletsen dat in het restaurant waar we zaten wel drie keer iemand aan onze tafel kwam vragen of we wat wilden bestellen en wij de slappe lach kregen omdat we nog steeds de kaart niet hadden ingekeken. We waren het meteen eens over muziek, politiek en van alles en nog wat. De klik was er maar ik was niet meteen tot over mijn oren verliefd en wist nog niet zo goed wat ik wilde. Hij heeft mij het tempo laten bepalen en dat was precies wat ik nodig had. Nu hebben we alweer 3,5 jaar een relatie en wonen we 2 jaar samen en we zijn nog lang niet uitgepraat.

Waren we elkaar in de supermarkt tegengekomen? Waarschijnlijk niet. We woonden niet in dezelfde stad en ook al was dat wel het geval geweest dan hadden we elkaar nooit aangesproken, simpelweg omdat we dat beiden nu eenmaal niet zo gemakkelijk doen. Als we al een praatje hadden gemaakt dan waren we uit elkaar gegaan met de gedachte: goh, wat een aardig persoon. In een café waren we elkaar zeker niet tegengekomen om de eenvoudige reden dat we daar nooit kwamen en zeker niet alleen. 

En stel dat ik daar wel naar toe gegaan zou zijn om ‘op jacht’ te gaan. Was ik dan iemand tegengekomen die zo goed bij mij past? Ik weet zeker van niet. Want de mannen die ik leuk vind, houden van samen op de bank een film kijken, knutselen, lezen of samen tuinieren. Supersaai in de ogen van een deel van de samenleving maar ik vind een man die samen met mij lol heeft om de katten aantrekkelijker dan iemand die elke week biertjes staat weg te tikken in de plaatselijke kroeg.

De conclusie is dus dat er bij anderen misschien prinsen en prinsessen op witte paarden door de Albert Heijn  hupsen maar bij de meeste mensen valt dat nogal tegen. Dus zullen we met zijn allen niet meer zo moeilijk doen over de manier waarop we elkaar tegen zijn gekomen? Ik ben in ieder geval blij dat er op die manier in plaats van een paard met prins, een reus in een volkswagenbusje op mijn pad is gekomen.

Credits uitgelichte afbeelding: https://www.flickr.com/photos/stampinmom/