Het voelt alsof het leven in de wacht staat. Normaal gesproken zou ik rond deze tijd pompoenen uithollen, zorgen dat er heel veel kaarsen in huis waren en ze vroeg op de dag aansteken. Er zou behoefte zijn aan grote pannen linzensoep en appeltaart. Het blijft allemaal een beetje hangen. Niet wetende wat er moet. Het hoort een tijd van terugtrekken in de holen te zijn. Een tijd van opkomende kou, afnemend yang, stormen trotseren en zo. Maar er gebeurt niks en tegelijkertijd zoveel. 

Het is veel te warm voor de tijd van het jaar. Mijn hele leven was zo lekker overzichtelijk ingedeeld in vier seizoenen per jaar. De winter met zijn belofte van sneeuw en ijs. De lente, vol met energieke verwachtingen en ontluikend groen. Een steevast tegenvallende zomer met toch een paar mooie weken en de herfst, een periode van naar binnen keren. Terug in onze huizen. Aan de tuin hoeft niet zoveel meer gedaan, hooguit de laatste bloemen plukken en in een vaasje tussen de pas geraapte kastanjes zetten.

Een rare herfst volgend op een rare zomer die ook te warm was. Mijn lijf is er niet op ingesteld maar ik ben bang dat het zich zal moeten aanpassen. Het wordt steeds duidelijker dat de toekomst minimaal hetzelfde beeld gaat geven en waarschijnlijk nog extremer. Ik moet oppassen voor teveel doemdenken over de toekomst. Het leven is hier en nu en een herfstwandeling zonder jas is toch ook best lekker. 

We leven in de stilte voor de storm. Er staat ons nog wat te wachten ben ik bang. We hebben ons leefklimaat al zo erg verziekt dat er bijna geen ommekeer meer mogelijk is. Men maakt zich druk om een paar klimaatactivisten die etenswaren over glasplaten voor een schilderij gooien en zich eraan vastlijmen maar men vergeet boos te worden op zichzelf en de multinationals die we met zijn allen toestaan om er een zooitje van te maken. We zijn bij wijze van spreken boos op degene die tegen een propje schopt en niet op degene die het propje naast de prullenbak gegooid heeft.

Het gaat alsmaar over de vorm van protest. Mensen doen dingen waar het grote publiek ongemakkelijk van wordt. En ook ik krimp een beetje in elkaar wanneer er een klimaatactivist zich in een talkshow op een tafel vastlijmt en vervolgens stotterend zijn punt maakt. Ongemakkelijk, maar het moet nog veel ongemakkelijker worden. Er is al lang genoeg netjes geprotesteerd maar het helpt niks. Wanneer vrouwen toentertijd fluisterend gevraagd hadden om stemrecht en het recht om te studeren was mijn dochter nu nog steeds gedoemd tot het aanrecht. En ook nu gaat het om onze dochters en zonen. Dus ook al vind je het schandelijk dat het meisje met de parel misbruikt wordt om een punt te maken: luister naar de boodschap en kom zelf ook in actie door je gedrag aan te passen en de volgende keer te stemmen op een partij die impopulaire maatregelen durft te nemen. Want de toekomst gaat hoe dan ook ongemakkelijker dan vandaag worden voor velen.