Zo rond de feestdagen word ik op de socials bestookt met reclame voor corrigerend ondergoed met als toppunt een corset waar de gemiddelde vrouw in de 17e eeuw niet van op zou kijken. De reclames gaan gepaard met teksten als: ‘Werk je oneffenheden weg’ en ‘verberg je probleemzones’ of ‘voel je sexier en zekerder in je favoriete outfit’. Het shapewear in kwestie varieert van een strakke onderbroek tot aan een compleet pak waarin je ingesnoerd bent van borsten tot dijen. In plaats van baleinen en veters hebben we nu stoffen die de taak van het afknijpen moeiteloos overgenomen hebben. Erger nog zijn de videootjes waarin een vrouw getoond wordt met al haar rollen en bobbels in een zeer tekenend jurkje. Ze doet het ondergoed aan en floeps, ze heeft een figuurtje waar Doutzen Kroes nog jaloers op is. Schaam je als je nog laat zien dat je een buik hebt!

Het enige wat ik denk bij al deze harnassen is: “hoe gaan die vrouwen, die dit dragen, eten met de kerstdagen?” Ooit dacht ik ook mijn buik en billen strakker vorm te moeten geven onder een jurk. Ik kocht een corrigerende broek. Het ding was nauwelijks op een normale manier aan te trekken en al na twee minuten stroopte ik paniekerig het strakke geval van mijn lijf. Ik deed mezelf de belofte dat ik me nooit meer zou laten verleiden tot dit soort martelwerktuigen. Het valt voor mij in de categorie hakken. Ook daarover heb ik lang geleden het besluit genomen dat ik dat mezelf nooit meer aan hoef te doen. Sommige vrouwen wekken misschien de illusie dat er prima te lopen is op die schattige schoenen met 10 centimeter hoge palen eronder. Maar op hakken lopen is altijd een marteling.

Waarom doen vrouwen dit alles toch? Als ik naar video’s kijk van de jaren 70 dan valt mij altijd op hoe alles er losjes bij hing in kleding. De broeken waren soms strak maar de inhoud mocht zijn wat het was. Er waren hippie-soepjurken en zelfs de artiesten in clips hoefden niet bloter-dan-bloot en strakker-dan-strak. Waarom hebben vrouwen zich daarna weer onderworpen aan bewegingsvrijheidbeperkende kleding? Misschien was het ooit van belang om niet af te wijken van het modebeeld omdat je anders geen trouwmateriaal was en een huwelijk je enige optie tot bestaanszekerheid. Maar daar hoeven we ons nu toch niet meer aan te storen?

Waar zijn de BH-verbrandende Dolle Mina’s gebleven? Er is veel te doen om body-positivity maar zodra we kleding aantrekken moeten onze vetrollen wel in een vorm geperst worden die in onze ogen voldoet aan de ‘male gaze’. En ondertussen zitten de corsettendraagsters met buikpijn tijdens de feestdagen aan hun tig-gangendiner en moeten het toetje aan hun neus voorbij laten gaan. Zo niet ik, ik ben gek op eten en trek expres wat wijds aan. Laat maar komen die gangen. Het gaat tot de laatste kruimel op. En als ik iets aan heb wat strakker om het lijf zit? Kijk dan maar goed, ik heb een buik en billen en mijn vetrolletjes hobbelen en bobbelen vrolijk met me mee als me uitleef op de dansvloer. Lang leve het lieve lijf! Ik hoef niet gecorrigeerd. Het enige wat gecorrigeerd moet worden is onze blik op wat mooi is en het belang wat we aan vermeende schoonheid hechten. 

En mocht je als man dit lezen en denken dat het allemaal niet zo erg is dan daag ik je uit om een dag lang shapewear, een beugel-BH en hakken te dragen. Wedden dat je het geen half uur uithoudt? Tough cookies hoor, die vrouwen.