Mijn hele leven lang ben ik feminist. Een slordige zeven jaar geleden werd ik veganist. Verder maak ik me druk om het klimaat, doe ik mijn best om geen mensen te kwetsen met mijn taalgebruik en denk ik na over mijn eigen blinde vlekken als het gaat om mijn gedrag. Ook kom ik uit de Randstad en drink ik graag een latte havermelk op een terras. Kortom ik ben een militante heks en een drammerige deugneus die genoegzaam slokjes neemt van haar veel te dure drankje en niks van het platteland snapt en van wie helemaal niks meer mag. Althans, niet naar mijn maatstaven, maar helemaal OK als een bepaald deel van de mensheid mij zo wil noemen.

Toch heb ik me lang niet altijd uit durven spreken over alles waar ik voor sta. Juist door negatieve reacties om mij heen en het framen door anderen. Als je je uitspreekt over de onderwerpen waar je voor staat en donders goede argumenten hebt, krijg je direct allerlei stempels opgedrukt. Je zet jezelf buiten de groep en dat valt niet altijd mee. In het geval van feminisme ging dat nog wel. Daarin vond ik altijd wel medestanders, op wat Bokito’s na en vrouwen die graag  ‘one off the guys’ zijn en zeggen dat je maar wat zeurt. Maar de gemiddelde mens in Nederland vindt het gelukkig wel belangrijk dat vrouwen dezelfde rechten en kansen hebben als mannen.

Toen ik met veganisme begon voelde het alsof ik een last was voor anderen. Als ik bij iemand ging eten piepte ik dat ik zelf wel wat mee zou brengen want o, wee als ze toch eens rekening met mij zouden houden. Ik, die anderen altijd kop en kont vol duwde als ze bij mij kwamen en moeiteloos met alle dieetwensen rekening hield. Sterker nog, vóór het veganisme was ik al 17 jaar vegetariër en maakte ik nog voor anderen wel nog af en toe een vleesgerecht. Iets wat ik me nu niet meer kan voorstellen. In mijn koelkast komt nooit meer een dierlijk product en in mijn pannen komen geen dode beesten meer.

Dat er steeds meer mensen zijn die kiezen voor een plantaardig leven en producten beter te krijgen zijn in de supermarkten maakt het wel gemakkelijker. Hoewel ik vaak nog wel de uitzondering ben is veganisme toch een stuk bekender dan een paar jaar terug. Wanneer ik nu bij iemand ga eten zijn het vaak mensen die ook veganist zijn of er niet afwijzend tegenover staan. Maar het belangrijkste waardoor ik tegenwoordig geen blad meer voor de mond (wel in) neem is dat ik mij realiseerde dat al die hokjes waar men mij in wilde stoppen niets met mij en mijn overtuigingen te maken hadden. Zelfs mijn aanwezigheid alleen al maakt dat mensen over hun eigen keuzes na moeten denken en dat maakt het vaak ongemakkelijk. Dus is het gemakkelijker om mij als irritante betweter weg te zetten.

Prima! Noem mij wat je wil. Ga met mij in discussie en je verliest het van mijn argumenten en als iemand dan als enige reactie heeft dat hij of zij (de ‘hen’ laat ik hier bewust weg omdat deze mensen per definitie wat ruimdenkender zijn) mij een drammerig, militant wijf vindt en extra veel vlees gaat eten dan doen ze maar. Het zegt meer over die persoon dan over mij.

Dat neemt niet weg dat ik iemand die oprecht geïnteresseerd is graag te woord sta, ook al hou je er andere principes op na. Er is ook niemand die zich ten opzichte van mij hoeft te verantwoorden. You do you. Ik hoef niet te weten dat je per week nog maar één stukje dier op je bord legt, wat ook nog eens van biologische afkomst is. Je hebt mijn goedkeuring niet en niet nodig. En nee, ook vegetarisme vind ik niet goed genoeg. Maar ik snap wel waar je staat. Ook ik ben opgegroeid met de gedachte dat het goed was om vlees te eten en dat melk nodig was om gezond te blijven. Alle verhalen die je jezelf en mij vertelt, heb ik ook verteld. Tot ik op een dag mezelf in de spiegel keek en een andere keuze maakte en ik kan alleen maar hopen dat de hele wereld op een dag die keuze maakt en inziet hoe erg het is wat wij met dieren doen en hoe we onze leefomgeving kapot maken. Het begint met de ander niet in een hokje te stoppen en naar elkaar te luisteren.