We lopen door Amsterdam. Het is al wat later op de dag en onze buiken beginnen boze geluiden te maken. Gek genoeg zou je verwachten dat je overal in deze stad zou struikelen over de veganistische tentjes maar de gentrificatie heeft dit deel van de stad blijkbaar nog niet bereikt. Omdat de cafés die we tegenkomen mijn hoop op een volwaardig plantaardig maaltje bij de aanblik van de voordeur al de grond in boren doe ik niet eens een poging om het daarbinnen te vragen. Ik ben na 8 jaar veganist te zijn een beetje salade-moe aangezien dat meestal als enige optie geboden wordt in eetcafés die geen zin hebben in de havermelk-elite.

Zoals altijd is de app Happycow mijn redding. Ik zoek met de app waar ik plantaardige opties heb. We moeten even een stukje lopen maar verderop is er een restaurant waar veganistische hamburgers geserveerd worden. We arriveren en zien een smalle ruimte in vrolijke kleurtjes met langs de wanden tafels met een houten bank aan de kant van de muur en plastic kuipstoeltjes in pastelblauw daartegenover. De bank is erg smal en aangezien ik van ons twee de minste centimeters meet neem ik daar plaats. Mijn lief neemt plaats op het kuipstoeltje wat in combinatie met zijn bijna twee meter rechtstreeks uit een kleuterschool lijkt te komen. We hopen dat het stoeltje niet bezwijkt onder zijn gewicht.

We kijken om ons heen en zien er in de ogen van de jonge vrouw die op ons af komt lopen waarschijnlijk een beetje verward uit. “Kent u ons concept?”, vraagt ze, en begint uitvoerig uit te leggen wat het concept is. Halverwege is ze me al kwijt en dwalen mijn gedachten af. ik wil helemaal geen concept, ik heb honger en wil een hamburger die ik kan aanwijzen op een menukaart. Maar dat is niet hoe het hier werkt. Met onze telefoon moeten we de QR-code op het wiebelige mini-tafeltje scannen, kiezen of we de Magnificent Mushroom-, de Jolly Jackfruit- of andere burger met een fantasierijke naam willen. Dan kunnen we nog kiezen wat voor groentemengsel we er op willen, wat voor een exotische saus en als laatste of we een blauw, rood of groen broodje willen.

We stellen onze broodjes samen, bestellen ze en dan worden we vanachter de balie meewarig aangekeken. “U heeft nog niet uitgekozen wat u erbij wilt drinken.” Shit, denk ik, en omdat ik onder druk altijd het verkeerde kies vormt mijn mond al het woord Spa terwijl ik eigenlijk een Cola wil. 

Toegegeven, het broodje burger smaakte erg lekker, hoewel waarschijnlijk een broodje gebakken schoenzool met saus erop op dat moment er ook met smaak in was gegaan omdat mijn maag inmiddels zo leeg was dat je hem als echoput kon gebruiken. 

Ik wil niet klagen. Toen ik 8 jaar geleden begon met veganisme werd je met de nek aangekeken in restaurants en compleet vegan etablissementen waren op één hand te tellen. Dat waren vaak meer buurtkantines waar welwillende grauwe types een even grauwe hap serveerden. Wat dat betreft leven we in een geweldige tijd waar voldoende keuze is maar ik word zo moe van de tentjes met een ‘concept’ en een snackbar-achtige inrichting. Wat een verademing was het om in Antwerpen een vier-gangen menu geserveerd te krijgen in een mooi oud pand met comfortabele stoelen. Maar zelfs dat hoeft niet. Het mag alles zijn tussen een snackbar en een restaurant met een Michelinster maar de eerstvolgende keer dat iemand vraagt of ik bekend ben met het concept ren ik gillend met mijn armen in de lucht weg. Dan maar honger.