Als lid van de havermelk-elite (hoewel ik daar strikt gezien misschien niet helemaal meer bij hoor) deed ik havermoutvlokken en havermelk in een kommetje voor mijn ontbijt. Ik wilde het kommetje juist in de magnetron zetten toen opeens ‘plop’ alle stroom uitviel. Het was precies 9 uur. Dat wist ik omdat ik dat nog net op het klokje van de magnetron had gezien voordat deze uit ging. De datum drong tot mij door en ik besefte dat ik hierover een brief had gehad: onderhoud aan het elektriciteitsnetwerk. Maar zoals altijd was ik het even vergeten. Niet in mijn agenda gezet. Ik zocht in het donker naar de brief maar die had ik natuurlijk al weggegooid omdat ik dacht dat ik het wel zou onthouden. Wat ik nooit doe maar wel altijd denk dat ik dat kan. Wat ik wel had onthouden was dat het de hele dag kon duren, afhankelijk van wat ze tegen zouden komen.

Daar zat ik dan met mijn rauwe kom havermout. Alles waar ik het papje mee had kunnen verwarmen werkt op stroom. Dan maar beschuit.  Er was gelukkig wel al koffie dus ik schonk mezelf een grote mok in en wilde wat werken op mijn laptop. Helaas was de accu bijna leeg. Bovendien deed de wifi het niet. Gelukkig deed mijn telefoon het nog wel. Koffie had ik nodig, meer koffie! Maar het was op en… nouja… elektriciteit hè.

Nu ben ik een echte kampeerder en heb ik een complete uitrusting om op minimaal niveau te overleven. Dus overwoog ik al de percolator en campinggas tevoorschijn te halen maar helaas had ik geen gemalen koffie en de koffiebonenmolen werkte natuurlijk ook niet. En om de koffiebonen met de hand in de vijzel te pletten ging me iets te ver. Als de nood hoger zou worden kon ik altijd nog een havercappu in de stad gaan halen. Mijn lief had inmiddels al het draagbare zonnepaneel geïnstalleerd om mijn laptop op te laden toen plotseling het hele huis alweer begon te zoemen en piepen als een levend organisme wat gereanimeerd werd. Het deed me weer eens beseffen hoe groot onze afhankelijkheid is van elektriciteit. Op microniveau in huis maar ga maar eens na wat er gebeurt als het overal uitvalt. Ziekenhuizen, drinkwatervoorzieningen, informatievoorzieningen… En wederom nam ik me voor om een prepper te worden. Wederom, omdat ik dat al minstens vijf jaar roep maar het tot nu toe nog niet heb gedaan.

Mijn gedachten gingen verder. Hoe zou het zijn als de supermarkten leeg waren. Waar zouden we op overleven. Zelf heb ik wel wat kennis in huis over planten die je in het wild kunt plukken om eten. En zo ik die kennis niet paraat heb: ik heb een boekenplank vol met boeken over wildplukken en geneeskrachtige kruiden. Maar ik vrees voor generaties na mij die nog afhankelijker zijn van al hun apparaten, hun bloemkool in een zakje kopen en al hun kennis van het wereld wijde web hebben. Hebben zij nog kennis van en boeken over overleven? De eerlijkheid gebiedt me dat ik ook liever iets google dan dat ik mijn boeken induik.

Er ging onlangs dit filmpje rond van een jonge gast die vond dat zijn economieleraar hem niets meer kon leren omdat hij zelf zo slim was om met cryptomunten veel geld te verdienen. Wat gaat deze jongen doen als zijn 10K niets meer waard blijken en hij honger heeft. Wordt de mens steeds luier omdat AI alles beter kan en we geen werk meer hoeven te verrichten en niks meer hoeven te leren om mooie kunst te maken of werkstukken samen te stellen? Op het gevaar af als een ouwe lul te klinken die vroeger alles beter vond, vrees ik het ergste voor de toekomstige mens. Toch heb ik ook hoop. Er zijn ook genoeg twintigers die truien breien, kasten maken en genoeg creativiteit in huis hebben om ook zonder stroom nog iets te kunnen. En net zoals het draaien van vinyl nog steeds een ding is onder de havermelk-elite hoop ik dat overleven een coole vaardigheid wordt die ze doorgeven aan hun kinderen.