In het bos waar ik vaak met mijn honden wandel  kom ik wel eens langs een plek waar een verwarde eenzame en depressieve vrouw een einde aan haar miserabele leven heeft gemaakt.  Op een koude nacht is ze daar moederziel alleen gestorven. Dit gebeurde zo een twee jaar terug. Ik had het zwaar te doen met het arme mens. Hoe wanhopig moet je zijn.

Op de bewuste plaats  ligt een verzameling aan prullaria. Een potje met een plastic plantje, een Kwantumpje,  schat ik zo in, een plastic molentje en nog meer troep wat op een gemiddelde koninginnedag niet zou misstaan. Erbij ligt een geplastificeerd briefje met onder andere de tekst: “moeder, wat heb je ons aangedaan”.

Niet:  “arme schat, was je dan zo eenzaam?”, of: “lieve mama, wat kut voor je dat je zo alleen in dat koude, donkere bos doodging” .  Nee, wat heb je ONS aangedaan. Ik begin bijna te snappen waarom de vrouw er uit gestapt is. Wat een  egoïsten, die kinderen.

Maar afgezien van de inhoud van het briefje vraag ik me ook af wat het daar doet. Samen met die plastic troep. Waarom moet die plaats voor altijd bezet blijven met deze zooi. Richt lekker thuis een altaar in. Maak een mooi plekje op zolder als je het niet in je huiskamer wilt hebben. Geef het mens een mooi graf of een urn en zet daar je goedkope kunststof ficus bij. Waarom moet je het zo in het openbaar etaleren?

Ook langs de kant van de weg. Je kun geen honderd meter rijden of er staat wel een wieldop met een strik of er hangt een foto aan een boom  of staat er een kruis in de berm.  Het stoort me. Het leidt af en ik heb er niets mee te maken.

Ik voel met ze mee hoor, ik weet hoe het is als iemand uit je leven wordt gerukt  door een stom ongeluk en ik vind het oprecht erg voor de nabestaanden dat ze één van hun liefjes moeten missen. En dat er vlak na een ongeluk bloemen worden neergelegd op de plaats waar het gebeurt is snap ik wel. Mensen willen toch uiting geven aan hun gevoelens maar na een week is het klaar. Dan moet de veegploeg komen, alles opruimen en moet de waan van de dag weer door.

Want als de achterblijvers oprecht van de dode gehouden hebben is het  gedenkteken in hun hart voldoende.