Al eerder heb ik mijn grote voorstellingsvermogen genoemd. Dat komt, ik ben een beelddenker. Ik denk in complete filmpjes. Dat schijnt niet iedereen te doen en daar put ik veel voordeel uit. Het bepaalt voor een groot deel mijn creativiteit. Als ik een lap zie dan zie ik in één flits wat voor een kleding er van gemaakt zou kunnen worden en hoe ik het zou moeten aanpakken. Geef mij een thema voor een taart en ik zie complete Hollywood films aan mij voorbij trekken. Of mijn handen uiteindelijk kunnen vertalen wat er zich in mijn fantasie afspeelt is een tweede. Het leidt ook wel eens tot grootheidswaanzin en dan moet ik weer eens toegeven dat ik toch niet zo geweldig ben als ik zelf wel dacht.

Het levert mij ook op dat ik snel de humor ergens van in kan zien. Op mijn werk stuurde een collega mij de volgende melding: “Ik zit vast in de computer en krijg een blauw scherm.” Direct zag ik in gedachten de vrouw, wild met haar armen zwaaiend, tot haar middel in een azuurblauw beeldscherm vastzitten. Alsof ze in drijfzand was weggezonken.

Soms is het vervelend. Vooral als ik me voorstel wat er voor verschrikkelijke dingen met mijn liefsten zouden kunnen gebeuren. Meer dan eens heb ik mijzelf daarmee tot aan het randje van wanhoop gekregen. Omdat ik bij wijze van spreken in mijn hoofd al de begrafenis van iemand aan het regelen was terwijl de persoon in kwestie slechts een half uurtje later dan normaal was.

Tegenwoordig kan ik mijzelf gelukkig tot de orde roepen. Noem het levenservaring of voortschrijdend inzicht door kennis maar ik bedacht op een dag dat ik zo wel heel veel kostbare tijd verspilde. Tijd waarin nog niets aan de hand was en ik dus naar hartenlust onbezorgd kon zijn. Het leven is nu en hier. Wat er je de volgende seconde te wachten staat weet je niet. Waarom zou je dan de seconde waar je nu in leeft verpesten met gedachten aan nare dingen? Want ook al krijg je met iets vreselijks te maken. Had je het dan kunnen voorkomen door er ver van tevoren angstig voor te zijn? Kun je voorkomen dat je partner bij je weggaat door continue jaloers te zijn? Kun je dood en verderf ver van je vandaan houden door er steeds maar over te piekeren? Nee, dus.

Er zijn vele goeroes en filosofen die over dit onderwerp hebben geschreven en ik heb er een aantal boeken over gelezen maar eigenlijk was dat niet nodig. Ik blijk van een groot filosoof af te stammen. Mijn opa, wie ik helaas niet gekend heb, zei het al: “Een mens lijdt het meest door het lijden wat hij vreest.”