Mijn hart voel ik in mijn borstkas bonken als ik de saunadeur achter mij dicht laat vallen. Ik spoel mij af met koud water en ga zitten op een betegeld bankje bij het voetbad. Even op temperatuur komen.

“Allemaal kaal”, hoor ik iemand zeggen. Naast mij zit een grote gezette vrouw. Ik schat haar op een jaar of tien ouder dan ik. ”Ja, dat is toch zeker zo,” zegt ze. Ze knikt in de richting van haar kruis. “Allemaal geschoren dozen, nou ik vind het maar niks hoor. ” Ik kijk de ruimte rond en zie wat ze bedoelt. “En die kerels ook,” gaat ze verder, “van die rare blote pielemuizen, het ziet er niet uit.” De vrouw praat met welluidende stem en ik voel me een beetje ongemakkelijk.

“Je ziet alles zitten, dat is toch vreselijk? Hebben ze van die uitgerekte kipfiletjes hangen, motten wij tegenaan kijken, gatverdamme! Toch veel netter als dat verborgen zit achter een goeie bos? Sommige kennen d’r niks an doen hoor. Bij mij is het ook dunner geworden. Vroeger had ik daar een afro kapsel waar de hele familie Jackson jaloers op kon zijn.”

De vrouw trekt met moeite haar brede achterste tussen de twee leuninkjes van het bankje vandaan en staat op. “Nou, prettig met je gesproken te hebben, fijne dag nog hè”, zegt ze en verdwijnt het stoombad in. Ik sta ook op en doe nog een poging om in een sauna me te concentreren op mijn ontspanning. Het lukt niet meer. Voor mij zie ik alleen nog maar blote, kaalgeschoren, lillende lappen vlees. Daar wil ik helemaal niet aan denken, het maakt me niets uit of iemand zich scheert of niet en normaal gesproken let ik ook niet op anderen als ik in een sauna zit maar nu krijg ik het niet meer uit mijn hoofd.

Tot overmaat van ramp blijkt mijn badjas door iemand anders meegenomen te zijn. Vind die maar eens terug in het overvolle saunacomplex. Gezocht, badjas, kenmerk: het is een witte jas. Ik hou het voor gezien en ga naar de kleedruimtes.

Het zal nog lang duren voordat ik weer onbevangen naar de sauna kan.