Het meisje heeft de wedstrijd gewonnen. Op een belangrijke avond voor de Nederlandse popmuziek mag zij als enige tussen het neusje van de zalm aan popartiesten staan en één vraag stellen aan haar idool. Enigszins bibberend op haar elfjarige beentjes stapt ze op de rapper van haar keuze af. Zijn zachtaardige uitstraling maakt dat je direct begrijpt waarom jonge meisjes, als de vragenstelster, voor hem vallen als een blok. Ik bewonder haar moed als ze met vaste stem haar vraag stelt. Ze vraagt hem wat zijn dierbaarste bezit is. De rapper heeft de vraag kunnen voorbereiden, zegt hij, en heeft er goed over nagedacht. De antwoorden die ik verwacht variëren van: ”Mijn zakmes, die ik nog gekregen heb van mijn lieve opa Gers. Ja, ik ben naar hem vernoemd” tot “Mijn coole, dikke, vette auto die ik heb kunnen kopen van het geld van mijn eerste platencontract”. Maar nee, niets van dit alles. Wat zegt de weke mossel?: ”Mijn dierbaarste bezit is mijn vriendin en mijn fans”.

Zijn vriendin is dus zijn bezit? Ik dacht dat de slavernij afgeschaft was en dat we in een tijdperk leven waarin er wettelijk en sociaal bepaald is dat de vrouw niet meer toebehoort aan de man maar een zelfstandig en gelijkwaardig wezen is. Alsof er een veertje onder mijn achterste zit spring ik op van de bank en roep tegen het televisiescherm: “FOUT, jongeman, fout antwoord!”. Vervelend is wel dat mijn ergernis alleen dochter en echtgenoot bereiken, die weten wel hoe ik er over denk, en dat het antwoord van die rap-flapdrol recht in al de op hem verliefde meisjesharten komt. Het is velen waarschijnlijk ontgaan. De meeste mensen horen dit waarschijnlijk niet bewust maar dat is nou precies wat ik er zo erg aan vind.

We zijn ons in het taalgebruik vaak niet bewust hoe denigrerend het is naar vrouwen. Ik denk dat het woord “kut” op dit moment het meest gebruikte scheldwoord is. Dat komt voor een deel natuurlijk omdat het zo lekker bekt. Een andere reden, vermoed ik in al mijn achterdocht, is dat het een vrouwelijk woord is. Mannen hoor je het ook nog al eens hebben over “vrouwtje” als ze het over een volwassen exemplaar hebben. Meisjes worden nog massaal “weg gegeven” tijdens hun huwelijksdag door hun vader, een symbool dat hij zijn bezit overdraagt aan een andere man. Een vrouw op TV of in een openbare functie wordt nog steeds als eerste op haar uiterlijk beoordeeld.

Zolang we ons niet bewuster worden van dit soort automatismen is echte gelijkwaardigheid, naar ik vrees, nog ver te zoeken.