De vrouw komt de winkel binnen. Het is een boekhandel annex postkantoor zoals je ze wel vaker tegenkomt in een middelgroot provinciestadje. Ze kijkt een beetje rond. De winkeleigenaar loopt op haar af. “Zoekt u iets?” vraagt hij. “Een vulpen,” zegt de vrouw: “Gewoon zo een ouderwetse vulpen. Maar niet zo een dure hoor, ziet u, ik ben pas weer begonnen met schrijven. Echte brieven. U weet wel, handgeschreven brieven met hier en daar een foutje, doorhaling, of een pijltje omdat je iets vergeten bent dat er nog tussen moest”.

De man die normaliter nogal arrogant en nors overkomt, verzacht in zijn houding. “Tja, dan heb ik ze alleen nog met plaatjes erop, beetje kinderlijk, dat wel”. De vrouw glimlacht een beetje scheef, haalt haar schouders op en zegt: ”Dat vind ik nou juist zo leuk, maar dan wel met plaatjes voor meisjes erop, hoor, niet met auto’s of zo”. Het gezicht van de eigenaar ontspant nu helemaal en hij overhandigt de vrouw een vulpen met figuurtjes uit een tekenfilm erop. “We hebben er ook een bijpassend pennenmapje bij,” zegt hij. “Dan neem ik die ook, “zegt de vrouw, “en heeft u ook briefpapier?” De man kijkt een beetje verdrietig als hij vertelt dat hij dat al jaren niet meer inkoopt omdat hij het aan de straatstenen niet kwijt kan. Even staan de man en de vrouw zuchtend naast elkaar.

Dan klaart het gezicht van de vrouw weer op en vraagt ze om poëzie plaatjes. De man laat enthousiast zijn collectie zien: plaatjes van poezen met rode bolletjes wol, plaatjes van boeketten in manden, veel te groene kikkers die mensendingen doen en alles rijkelijk voorzien van glitters. De vrouw neemt van alle soorten een vel en een pak gekleurd knutselpapier erbij. “Ziet u, zo maak ik dan mijn eigen briefpapier, ook mooi toch?” zegt ze. “Beter!” juicht de man bijna.

De vrouw rekent af en verlaat de winkel, nagezwaaid door de man alsof zij een oude vriendin van hem is. “Nou dag! En succes hè,” roept hij haar na. Hij leunt dromerig op zijn toonbank. Wat een vrouw!