Al sinds de kinderen nog heel jong waren roep ik dat ik honderd jaar zal worden. Ze hebben helaas al wat familieleden verloren en kwamen zo al vroeg in aanraking met de dood. Om hen en mezelf gerust te stellen sprak ik met ze af: “Wij gaan honderd jaar worden”. Wat ik eerst nog als een soort bezwering riep, is in de loop der jaren uitgegroeid tot een voornemen. Ik wil het echt! Er zijn tijden geweest dat ik er anders over dacht maar ik vind het inmiddels zo leuk om te leven dat ik die respectabele leeftijd graag wil bereiken. Dat betekent dat mijn lichaam nog een ruime één-en-vijftig jaar mee moet kunnen.

Het liefste natuurlijk in een redelijke staat en met een heldere geest en ik heb zo een vermoeden dat, hoewel ik natuurlijk niet weet wat het lot voor mij bedacht heeft, Ik daar een klein beetje invloed op heb. Dus ben ik tot het besluit gekomen dat er het één en ander moet veranderen.  Vanaf nu ga ik liever worden voor dat arme, soms zeer slecht behandelde lichaam van mij. In plaats van het te straffen met strenge regels omdat ik het weer eens een paar kilo te zwaar vind, ga ik het voeden om een gezond gewicht te bereiken. Ik ga het voeden met onder andere gezonde fruit- en groentesapjes. Dat lijkt op hetzelfde neer te komen maar het uitgangspunt is anders. In plaats van mij zielig te voelen omdat ik ook nooit wat  lekkers kan eten, voel ik me geweldig omdat ik aan mijn gezondheid werk. Afvallen wordt een leuke bijkomstigheid. Gezondheid is het doel.

In plaats van misprijzend te kijken naar de lichaamsdelen die ik het lelijkst aan mezelf vind, kijk ik er nu met bewondering naar. Het functioneert potverdikke toch maar allemaal! Het leuke is dat ik er steeds meer plezier in krijg. Omdat ik in het kader van lief zijn, mezelf af en toe gewoon vrij geef van dingen die ik moet, ontstaat er ruimte. En die ruimte vult zich als vanzelf op met dingen die ik wil. Er heeft zich nooit een groot sporter in mij verscholen maar nu denk ik soms: “lekker! bewegen!”

Misschien is het omdat ik ouder wordt, omdat ik steeds meer geconfronteerd wordt met mensen van mijn leeftijd of jonger die plotseling dood neerstorten of enge ziektes krijgen. Misschien omdat op die manier de eindigheid van het leven zich weer opdringt. Wat ook de reden van  het opleven van mijn mantra om honderd jaar te worden is, ik kan het iedereen aanraden om de positieve benadering toe te passen en ik vraag met klem aan iedereen van wie ik houd: “Zullen we afspreken dat we honderd jaar gaan worden?”