De laatste tijd heb ik een onwaarschijnlijke drang om voorraden aan te leggen. Als een malle ben ik bezig geweest om kilo’s jam te maken, komkommers in het zuur te leggen. De potten moeten gezellige dekseldoekjes en strikken om. Zakken met gedroogde bonen rollen de voorraadkast uit als je de deur durft te openen. Ik wil een extra vriezer om ook die vol te proppen met voedsel en ik ben mij aan het bekwamen in het maken van de lekkerste ketchup ooit, wat nog niet erg wil lukken. Op het lijstje van wat ik ook nog wil doen staat onder andere zelf piccalilly maken. Het brood moet zelf gebakken worden. En kaarsen, kaarsen natuurlijk, die moet ik ook hebben en veel graag!

Het is de tijd van het jaar. De oerdrang van verzamelen openbaart zich altijd zo aan het begin van de herfst. Het is weer de tijd van het naar binnen keren, van het Yin dat toeneemt. Het moet gezellig, het moet warm, er moet een krans worden opgehangen met tuttige kaarsenhoudertjes en hartjes eraan. Ik zie vriendinnen gebreide hoesjes om potjes, zeepkettingen en deurhangers maken. De tafels worden versierd met paddenstoelen, kastanjes en andere herfstmeuk. We kunnen er niets aan doen. Het is de natuur die zich zelfs in onze hightech wereld niet laat onderdrukken.

Maar er is ook nog iets anders aan de hand. Steeds meer heb ik de neiging om mij af te keren van de voedselindustrie. Vlees eet ik al heel lang niet meer dus de vleesschandalen van de laatste tijd raakten mij niet persoonlijk maar zo nu en dan eet ik wel eens vis en schaaldieren. Zo kan het zijn dat ik wel eens een varkensanus heb gegeten in de veronderstelling dat ik een inktvisringetje aan het verschalken was. Waarbij het mijn fantasie prikkelt dat iemand ooit heeft bedacht: “hé, een kringspier, lekker door een beslagje en frituren maar”.

Het is slechts het topje van de ijsberg. Er wordt steeds meer gerommeld met ons voedsel en er wordt steeds meer bekend over geknoei met ons eten. In een poging om er nog iets van te maken koop ik steeds meer van biologische boerderijen in de buurt en wil ik steeds meer zelfvoorzienend worden. Ik kookte al nauwelijks met pakjes en zakjes maar nu gruwel ik er nog meer van. Hoewel het me zeeën van tijd kost, voelt het goed. Het voelt ook goed dat ik het mijn kinderen meegeef, dat mijn kinderen liever een restaurant met eerlijk voedsel kiezen dan bij een frituurgigant te eten.  Dat ze het verschil tussen een courgette en een aubergine weten. Ondertussen maak ik me vreselijk zorgen als ik iemand op tv zie die een worteltje print en zegt dat we over een paar jaar allemaal ons voedsel zo zullen bereiden. Het zal toch niet waar zijn?

Snel weer aan mijn voorraad werken.