In mijn mailbox kreeg ik een berichtje. Of ik even via een linkje een bedrag van 54 euro wilde overmaken aan een mij onbekend bedrijf, Credios, vanwege een onbetaalde nota van Famed, de instantie die normaal gesproken de rekeningen van mijn tandarts int. 

De nota had ik echter nooit ontvangen en zoals we allemaal weten, kun je beter niet zomaar op linkjes klikken die je in je mail ontvangt. Dus ik ging eerst maar eens een rondje bellen. Het bleek inderdaad dat ik een nota van mijn tandarts niet had betaald. Dat kwam omdat ik een foutje heb gemaakt: ik heb nooit een adreswijziging doorgegeven aan mijn tandarts. 

Vergeten, stom, maar daar is een verklaring voor. Het afgelopen jaar was voor mij een verwarrende en zeer vermoeiende tijd waarin ik een poosje geen echte eigen plek had en twee keer verhuisd ben. Een tijd waarin ik door een dal ben gegaan, verdrietig ben geweest en daarna mezelf, het plezier in het leven en de liefde heb hervonden. Een jaar vol ups en downs dus. En ik, die altijd in control is, was even niet alert geweest. Kan gebeuren toch?

Je verwacht dat wanneer je dat uitlegt aan: Credios (het incassobureau), Famed (de financieel dienstverlener) en de tandarts dat er met een hand over het hart wordt gestreken. Zeker omdat ik nog nooit een nota van mijn tandarts onbetaald heb gelaten. Maar nee, ‘het systeem’ liet dat niet toe. Het systeem kon mij wel direct als dubieuze debiteur noteren. Het systeem zorgde ervoor dat ik (foei! wanbetaler!) mijn eerstvolgende tandartsbezoek direct bij de assistente moest afrekenen. Het systeem kon er (anno 2019) niet voor zorgen dat Famed mij op tijd een mail stuurde met een signaal dat ik een nota niet had betaald want die doen alles alleen per post. Het systeem kon er wel voor zorgen dat Credios mij wel via de mail kon vinden alleen mochten die mij weer geen informatie verstrekken over de nota vanwege de AVG-wet. Ik begreep dat ik niet tegen het systeem op kon, drukte op het linkje en betaalde voor iets waarvan ik nu, een week verder, nog steeds niet weet waarvoor het precies is.

Mijn nieuwe stek is een heerlijk appartement. Een klein nadeel is dat het in een gebied ligt waar het betaald parkeren is. Zelf heb ik daar een vergunning voor en voor mijn bezoek heb ik een app waardoor zij minder hoeven te betalen. In die app voer je het kenteken in en hopla, het wordt van je tegoed afgeschreven. 

Natuurlijk wilde mijn zus even mijn nieuwe woning komen bekijken. Zij parkeerde haar auto en ik voerde het kenteken van haar auto in wat zij mij opgegeven had. Goed geregeld, toch?

Helaas, mijn zus had een foutje gemaakt, even niet goed opgelet. Ze had de letters van haar kenteken per ongeluk omgedraaid aan mij opgegeven. Dus toen ze weg wilde rijden zag ze dat ze een boete van 64 euro kon gaan betalen. Zij gaat nog bezwaar maken en ik hoop dat ‘het systeem’ toelaat dat het teruggedraaid kan worden omdat hier overduidelijk een menselijke fout is gemaakt. Maar ik vrees het ergste.

Natuurlijk zijn het geen onoverkomelijke bedragen en zijn het maar voorvallen waar je niet te lang bij stil moet staan. Mijn zus en ik kunnen ook na het betalen van onze boetes nog eten kopen. Maar het voelt zo onrechtvaardig. Wij zijn brave burgers. We kleuren over het algemeen keurig binnen de lijnen. We zijn geen oplichters, wanbetalers, profiteurs, beunhazen of criminelen.

We zijn mensen en maken stomme, lullige, kleine en gekke fouten. Maar dat mag niet. Mensen die foutjes maken worden gestraft. Direct en heel hard. Wij maken fouten in een tijd waarin het goed met ons gaat en we vrolijk door het leven vlinderen. Maar geloof me, wanneer het niet zo goed met je gaat dan maak je meer fouten en dan komt het nog harder aan wanneer je er dan zo voor wordt gestraft. En laten we wel zijn, niemand ontkomt aan een tijd waarin het wat minder gaat. Iedereen maakt wel eens iets mee waarvan hij uit zijn doen is en even niet zo scherp. Shit happens to everybody.

We leven in een tijd waarin ‘het systeem’ alles bepaald en niet de menselijke maat wordt gehanteerd. Dat maakt dat we allemaal onder hoogspanning leven. Dat hebben we misschien niet altijd in de gaten maar let maar eens op. Voortdurend zijn we bezig in ons hoofd: Heb ik dit of dat betaald, rijd ik niet te hard, heb ik mijn bonnetje bewaard of heb ik een abonnement op tijd afgezegd. Want hoed je voor een kilometer te hard, een dag, een uur, een minuut te laat of te vroeg.

Het levert de gelukkigen die sterk in hun schoenen staan al stress op. Laat staan de mensen die het leven wat minder goed aan kunnen. Het is niet zo gek dat er veel mensen afhaken of onderaan de maatschappelijke ladder belanden. Ik prijs me gelukkig met een gezond verstand, met het feit dat ik me nu goed voel en met lieve familie en vrienden om me heen. Maar wat nou als je niet zoveel geluk hebt? Hoe ga je je handhaven in een maatschappij die van je eist dat je perfect bent? 

Kunnen we niet nu en hier een ‘MenselijkeMaat-knop’ inbouwen in ‘het systeem’?