Vorige week ging een video viraal van een jonge vrouwelijke professionele golfer die door een man, die overduidelijk niet weet wie hij voor zich heeft, uitgelegd krijgt dat ze het fout doet.  Mocht je het gemist hebben dan kun je het hier bekijken. Een betere illustratie van mansplaining is er niet. Bij de golfster zien we een mengeling van ongeloof, lol maar ook een beetje gêne wanneer de man maar door blijft gaan ondanks alles wat zij zegt en uitstraalt. Hoeveel signalen kun je missen?

Het ongemak borrelt van mijn tenen naar mijn kruin bij het zien van het filmpje. Bijna elke vrouw heeft hier mee te maken. Mannen die ongevraagd advies geven en er per definitie van uitgaan dat zijn het beter weten dan de vrouw, omdat ze een man zijn. De vrouw die zich hierbij vaak geen houding weet te geven, lacherig of beleefd doet, of uit angst voor de psychische of fysieke gevolgen helemaal maar niets zegt. Als je als vrouw assertief reageert ben je al snel een bitch, een heks of een zuurpruim. De golfster had kunnen zeggen dat ze dit beroepsmatig doet en dat ze social media content aan het maken was. Het is de vraag of de boodschap dan binnengekomen was. Haar reactie om aardig te blijven is ook gedrag wat vrouwen met de paplepel ingegoten krijgen.

Het is goed dat we doorhebben dat het gebeurt en ik was blij met de mannen op mijn sociale media die het filmpje deelden en daarbij op hun eigen manier het mansplainen mansplainden. De bewustwording van dit mechanisme is een grote stap in de goede richting. Als mannen bij zichzelf te raden gaan of ze zich weleens schuldig maken aan mansplainen dan is er al heel wat gewonnen. We moeten hierin patronen herkennen. En hoe graag ik die patronen gisteren nog de wereld uit wil hebben: het is nodig dat we ook met enige mildheid hiernaar kijken.

We zitten nu eenmaal nog met een intergenerationele overerving dat de man per definitie dacht dat hij alles beter wist, simpelweg omdat hij een man was. Het zit nog in onze genen. Pas 67 jaar geleden werd een vrouw voor het eerst in Nederland als handelingsbekwaam gezien voor de wet. Voor de wet betekende nog niet dat het in de praktijk direct beter werd. Als je weet dat bijvoorbeeld slavernij tot op de dag van vandaag nog in generaties doorwerkt of trauma’s door oorlogen doorgegeven worden aan een tweede en derde generatie dan is het niet zo gek dat mannen mansplainen en vrouwen lief glimlachen en ondertussen denken wat ze ervan denken. Er zullen nog wel paar generaties overheen gaan voordat we gelijkwaardigheid bereiken.

Als ik naar jongere generaties mannen kijk waar ik mee te maken heb, ben ik hoopvol. Maar ik zie ook een gevaarlijke beweging van Andrew Tate-volgers en de zogenoemde trad-wifes. Er heerst een valse nostalgie naar een soort Efteling-jaren 50. Het verleden heeft uitgewezen dat rechten je ook zomaar afgenomen kunnen worden en in de Verenigde Staten wordt er al aan vrouwenrechten gemorreld als het om baas in eigen buik gaat. Het is te hopen dat 150 jaar feminisme niet voor niks is geweest. Maar zolang er nog mannen zijn die hun piemel, agressie en hun ongevraagde mening niet in kunnen houden is de feministisch strijd nog niet gestreden.