“O jee! Ik had mijn smartwatch niet om en nu weet ik niet of ik goed geslapen heb,” hoorde ik iemand zeggen. Er  komen steeds meer en slimmere ‘wearables’. Apparaatjes die van alles meten en die je bij je draagt in de vorm van een polsband, ring of misschien wel een bril. Ze meten je bloeddruk, hartslag, hoeveel je hebt bewogen, of je gestrest bent en dus ook hoe je geslapen hebt. Het grappige van alles is dat uit onderzoek blijkt dat, veruit de meeste mensen met een smartwatch , niets doen met de gegevens die het meet.

Zelf wil ik het allemaal niet aan mijn lijf. Ik wil helemaal geen ding aan mijn pols dat me gaat vertellen hoe het met me gaat. Dat weet ik namelijk zelf heel goed. Als ik geslapen heb en ik ben nog moe, dan is de kwaliteit van mijn slaap waarschijnlijk niet goed geweest. Als ik heb liggen woelen, dromen en draaien of op een andere manier een interessant nachtleven heb gehad (bijvoorbeeld podcasts luisteren, spannender wordt het niet), dan weet ik dat de volgende ochtend meestal nog wel. Eens in de zoveel tijd meet ik mijn hartslag en bloeddruk en dat ik over het algemeen te weinig van mijn stoel kom is ook overduidelijk. Als ik narrig en pieperig ben dan duwt mijn partner mij op de bank en gaat hij eten voor me maken, dat helpt meestal wel. Er zijn genoeg mensen om mij heen die vragen hoe het met me gaat. Die prikken er wel doorheen als ik iets te vrolijk ‘goed!’ roep.

Meten is weten, dat is waar, maar ik ben bang dat we onze intuïtie kwijt gaan raken. We vertrouwen op allerlei apparaatjes, gaan pas naar buiten als buienradar ons vertelt dat het droog is. Daardoor missen we de sensatie van het geluk dat droge kleren en een warm huis brengen na een tochtje in een regenbui. Er zijn piepjes nodig om de auto in te kunnen parkeren en hoewel ik mij niet als koningin van het inparkeren wil bestempelen hielp het wel toen ik nog in het centrum van mijn woonplaats woonde. De dagelijkse oefening van mijn oude Toyota-zonder-poespas in een klein gaatje proppen maakte wel dat ik er steeds beter in werd.

We vergeten af en toe stil te vallen en domweg te voelen. Voelen en intuïtie kun je ook trainen. Het hoeft geen uren mediteren te zijn. Gewoon bijvoorbeeld ’s ochtends met je kopje koffie op de bank nadenken over de voorbije nacht en wat je gaat doen die dag voordat je in de alledaagse versnelling schiet. De tijd nemen om waar te nemen wat er diep van binnen in je gebeurt. Voelen of alles het nog doet zoals het moet. Waar heb je een pijntje, hoe fit ben je vandaag, wat heeft je lichaam nodig: beweging, rust of voedsel?. Je neus buiten de deur steken om het verschil te voelen tussen koud of lekker fris.

Minstens zo belangrijk is het dat we onze naasten blijven aanvoelen. Je lief of kind die een kleine gedragsverandering vertoont of een collega die een beetje pips ziet. Ook daar komt intuïtie om de hoek kijken. Het is niet altijd te benoemen maar als je de gevoeligheid toe laat weet je vaak wat er nodig is. Ik ben bang dat we die gevoeligheid aan het verliezen zijn. Dat we steeds hollere vaten worden. Maar dat zal wel aan mij liggen. Ik heb geen smartwatch dus misschien heb ik wel slecht geslapen zonder dat ik het weet.