Een goede relatie is die waarbinnen beiden zich veilig genoeg voelen om hun ware aard te laten zien omdat beiden zich zonder oordeel bezien voelen. Een relatie waarin je tegelijkertijd de ander de vrijheid laat, om zich te ontwikkelen en hem of haar de tijd en ruimte gunt, die degene nodig heeft, zonder je eigen vrijheid, ruimte en tijd op te geven.

Dit soort relaties zijn zeldzaam. Dat heeft er alles mee te maken dat het niet makkelijk is. Om zo een relatie aan te kunnen moet je de strijd met je eigen angst aangaan. Ga er maar aan staan: geen oordeel hebben, de ander de ultieme vrijheid laten, ruimte en tijd gunnen zonder bang te zijn dat de ander er vandoor gaat. Dat in een wereld waarin er alleen maar geoordeeld wordt en vrijheid, ruimte en tijd schaars zijn. Een maatschappij waarin we opgroeien met het idee dat een relatie vooral is: elkaar beknotten en beperken.

Ook de relatie tussen ouder en kind is vergeven van het uit eigen angst inperken van de vrijheid en ontwikkelingsruimte. Het begint al bij het gehuil van een pasgeboren baby die alleen in zijn of haar wiegje ligt. Het moet in zijn of haar eigen bedje blijven ook al geeft het met gehuil aan dat het zich niet veilig voelt. Veilig voelen kan alleen bij mama of papa die het langzaam laat wennen aan een leven buiten de baarmoeder. Een kind op dat moment bij je nemen betekent echt niet dat het op zijn of haar zestiende nog bij je in bed ligt. Wel geef je het kind voor de rest van het leven de boodschap mee: “Wat er ook is, bij mij ben je veilig.”

Een kind eten opdringen wat het verafschuwt omdat we bang zijn da het niet voldoende voedingstoffen binnenkrijgt is zinloos. Het is weer de eigen angst die de ontwikkeling van het kind tegen gaat. Kinderen zijn van nature nieuwsgierige wezens en willen niets liever dan doen wat volwassenen doen. Laat het vrij in de keuze wat het aan tafel op zijn bord neemt en het ontwikkelt zich tot een lekkerbek die heel veel lust.

Moeten we kinderen dan maar gewoon hun gang laten gaan? Ja, zolang hun veiligheid niet in het geding is en we ze bewust maken dat alles wat zij doen effect heeft op de veiligheid, vrijheid, ruimte en tijd van een ander. Een tiener of jongvolwassene strak houden is vragen om moeilijkheden, ze zijn er op gebouwd om de wijde wereld in te gaan maar maak hem of haar duidelijk waar je angsten zitten en je zult zien dat ook zij bereid zijn om jou ter wille te zijn zolang ze daar voldoende vrijheid en vertrouwen voor terug krijgen.

Zo groeit een kind op tot een volwassene die een liefdesrelatie kan aangaan zonder zichzelf of de ander te beperken en zonder oordeel of angst kan geven en nemen.