Het is de ochtend na de uitzending van BOOS over het seksueel overschrijdend gedrag van diverse mannen bij The Voice. Ik ben emotioneel, reageer emotioneel op wat mijn ex zegt op de app en op wat mijn vriend zegt. Beide zijn lieve mannen die het niet in hun hoofd zouden halen om zich te misdragen. Mannen waar een vrouw veilig bij is.

Mijn emotie betreft hen niet maar wel wat ze zeggen, wat er op de socials gezegd wordt. Ik hoor mezelf zeggen dat ik nooit iets ergs op dat gebied heb meegemaakt en tegelijkertijd schieten er beelden door mijn hoofd van situaties waarin ik mij niet veilig heb gevoeld. Een collega die iets te dichtbij kwam, de keren dat ik op straat liep met mijn sleutels tussen mijn vingers en zo kan ik er nog wel een paar opnoemen.

Er zijn mannen die zeggen dat niet alle mannen zo zijn maar hoe moeten vrouwen in godsnaam weten wie er wel goede bedoelingen hebben en wie niet? Wanneer je denkt leuk contact te hebben met je coach of een goede werkrelatie met een collega kan het dus ook gebeuren dat je grenzen worden overschreden. Er zijn therapeuten die grenzen met voeten treden. Het staat niet op het hoofd van een man getatoeëerd wie er deugt en wie niet. Het gevolg is dat je als vrouw dus altijd waakzaam moet zijn.

Mijn emotie betreft ook de suggestie dat vrouwen zich maar moeten leren verdedigen, dat ze melding moeten maken wanneer ze met grensoverschrijdend gedrag te maken hebben. Ik ken er een paar, slachtoffers van misbruik, die er al op zeer jonge leeftijd mee te maken kregen.En dan heb ik het niet over een opmerking die te ver ging. Het zijn vrouwen die er tot op de dag van vandaag, op middelbare leeftijd, nog steeds door geplaagd worden. Bij welk loketje hadden zij zich moeten melden? Als ze, getraumatiseerd en jong als ze waren, het al gedurfd hadden? Als ze het schuldgevoel en de schaamte die ze aangepraat was al van zich af hadden kunnen schudden? 

We kennen ze, alle goed bedoelde adviezen, alle opmerkingen over dat niet alle mannen slecht zijn en dat mannen ook wel eens slachtoffer zijn (waarbij de dader meestal ook een man is). Het is tijd dat we inzien dat het probleem niet bij vrouwen ligt maar dat het een probleem is dat bij mannen ligt. En dat de oplossing ook ligt bij de man. Ook bij de goeierds. Door het ten eerste te onderkennen dat wij als maatschappij een serieuze uitdaging hebben. Door niet meteen in de verdediging te schieten en te roepen dat niet alle mannen zo zijn, door empathie te tonen en door daadwerkelijk een veilige omgeving te scheppen voor iedereen. Ben zo waakzaam als een vrouw noodgedwongen moet zijn. Luister echt naar vrouwen. Signaleer probleemgedrag bij andere mannen en spreek je uit. Ook al lijkt het onschuldig of maakt een andere man ‘maar een grapje’. 

Doe nooit, maar dan ook nooit, aan victimblaming. Het ligt er niet aan dat een vrouw ‘te gevoelig’ is of dat zij zich niet op een juiste manier heeft gekleed. Al staat de meest sexy vrouw in haar blootje midden op de dam in Amsterdam, dan nog moet je je handen thuis en je piemel in je broek houden, tenzij ze jou uitdrukkelijk toestemming geeft.

Het zijn niet alle mannen die dader zijn maar helaas zijn de meeste daders wel man en hebben de meeste vrouwen wel eens iets meegemaakt wat niet deugde. Met als uitschieter dat er jaarlijks gemiddeld 40 vrouwen vermoord worden omdat ze vrouw zijn.

Ik ben hartstikke boos en wil dat alle lieve, goeie, toffe kerels met mij boos zijn. Voor hun dochters, schoondochters, vrouwen, moeders, buurvrouwen en verder alle meisjes en vrouwen. Mijn grootste wens is dat zij onze medestanders zijn in plaats van de last dat we ons ook nog eens tegenover hen moeten verdedigen. Echt! Hoepel op met je #notallmen